Op de avond van 17 november 2018 verzorgde PUIC samen met het professionele ensemble Camelot PUIC and Pride: a rocky road to Cashel in het Scheltema complex in Leiden. Het resultaat van 1,5 jaar oefenen aan dit project onder leiding van Marlies Huitink en onder regie van Henk van der Veen. Een nieuwe ervaring voor PUIC!
Gedragen door de prachtige muziek van Camelot en het verhaal van Adrian Young, compleet in Schots tenue, zong PUIC zichtbaar genietend de sterren van de hemel!
De avond start met een hartelijk welkom door Adrian, welkom in dit Ierse kasteel, hij introduceert zijn verhaal over love and pride! Daarop wordt het publiek verrast met het wel bekende refrein van U2’s Pride: In the name of love, what more in the name of love! Dit wordt gezongen door PUIC vanaf de balustrade boven de zaal.
Over liefde dus, en trots, Adrian vertelt verder, over zijn afkomst, hij is Schots, maar ook Iers, Spaans, Frans, Engels en Welsh. Tja, want de Kelten kwamen uit allerlei verschillende streken. Terwijl PUIC zachtjes naar beneden loopt en het podium op komt neemt Adrian het publiek mee naar Spaans Galicië. PUIC zet Paso el Agua in. De heren wenken de dames om het water over te steken. De dames naderen de heren op verleidelijke wijze en zij zingen naar elkaar en dansen om elkaar heen.
Nadat Adrian vertelt over zijn over-, over-, over-, bet-, bet-, bet-overgrootopa die Galicië verliet vanwege liefdesverdriet, zet PUIC op serieuzer toon Ay Triste Que Vengo in, gevolgd door een prachtig en gevoelig lied gezongen door de heren: Alalá das Marinãs.
Vervolgens arriveren we in Bretagne, waar het instrumentale Trip to Skye klinkt. Daarna zet PUIC het Franse dranklied Tourdion in, ondertussen worden de glazen bijgevuld! Adrian verhaalt van de schandalen aan het Bretonse hof. Bonte avonden waarbij men met de wijnfles rond ging…. Waarop PUIC al roddelend Je ne l’ose dire ten gehore brengt, heb je het al gehoord, over die man wiens vrouw er affaires op na houdt… PUIC verlaat Bretagne met het heerlijk ritmische Denved a zo.
Via Normandië komen we aan in Wales. Adrian pakt de whisky erbij en vertelt verder met dubbele tong: We zijn pas in het jaar 1066, dit verhaal gaat uuuuuren duren! Een koning overleed, maar had geen nakomelingen. Willem de Veroveraar veroverde de troon der Britten. Vervolgens zingt PUIC een welsh lied: Dawc Nghariad.
Adrian schept op over het feit dat hij zich regelmatig in koninklijke kringen begeeft (…ook Buckingham Palace, daar kom ik wel ‘s… Hik!) PUIC gelooft dat niet zo erg en zingt zeer dramatisch: I sit I sigh I faint I weep I DIE! Waarop Come again wordt ingezet.
Een katerige Adrian neemt het publiek mee naar Schotland. Hij vertelt over mythen en sagen en sterke verhalen (zoals over zijn koninklijke bloed…). Zijn voorvader Quincullangwandovianferovias, de Duke of Glosterbrindaerirockycashelsof zou verraad hebben gepleegd. Hij werd gevangen gezet op het Isle of Skye.
Wat nu volgt is een opstelling van de PUIC dames die een boot boeg voorstellen en na een intro duur de viool een prachtig Over the Sea to Skye zingen, ook bekend van de tv-serie Outlander. Adrian vervolgt zijn verhaal over zijn voorvader, die een schare aan nakomelingen produceert. Vervolgens klinkt een prachtige bodhrán solo. De solo eindigt in: boem, boem-boem, boem, boem-boem, boem, boem-boem…
PUIC zet het strijdlied Rogues in a nation in, een aanklacht tegen het samengaan van Engeland en Schotland in één Verenigd Koninkrijk. Een lichtere toon wordt daarna gezet met het feestlied Mary’s wedding waarbij PUIC over het podium danst.
Tijdens Innisheer, uitgevoerd door Camelot, steken we over naar het gelijknamige Ierse eiland. Adrian vraagt zich hardop af: wat doe ik hier als Schot in een Iers slot? De tak van mijn familie is de Schotse Hooglanden trouw gebleven. De rest van onze Keltische stam is helaas Schotland uit gegooid! Verbannen naar Ierland, naar deze Rock of Cashel! Met weemoed vertelt hij: wij Kelten voelen diep van binnen het verdriet van geliefden die wij steeds weer moesten achterlaten.
PUIC zingt All around my hat over het gebruik om een tak van een treurwilg op je hoed te dragen om het verdriet te tonen door gemis van dierbaren. Dit wordt gevolgd door het prachtige en treurige Danny Boy en het verlangende Carrickfergus.
Adrian vertelt ons dat we aan het einde van het verhaal zijn gekomen. We zijn rond. Liefde. Love. Trots. Pride. PUIC zet het prachtige en swingende Pride van U2 in, het refrein waarmee we de reis begonnen. In the name of love! Free at last, they took your life, they could not take your pride!
Filosofisch vervolgt Adrian: U2: you too, u ook, wij ook, jij ook.Wij mensen zijn allemaal op zoek naar veiligheid en onderling vertrouwen.
Nadat het publiek hier even stil van is geworden zet PUIC Wild rover in, waarop zij het publiek al zingend mee voert naar de bar. Alwaar heerlijke Keltische hapjes en drankjes worden geserveerd.
Wat een prachtige avond. PUIC heeft, netals het publiek, enorm genoten. Ook PUIC ging helemaal op in het verhaal en straalde de zaal toe, genietend en invoelend zingend, met Camelot als een baken achter haar en Adrian de verteller naast haar. Het publiek reageerde uitzinnig. WAT EEN ERVARING!!!!!
PUIC heeft haar eerste project volbracht. Op naar het volgende!
Camelot bestaat uit Marlies Huitink (tevens dirigente van PUIC) op gitaar en luit, Jacqueline Edeling op harmonica, concertina en accordeon, op bodhrán en slagwerk Michel Grens, Cynthia Liem op piano en Emmy Storms op viool.
De regie was in handen van Henk van der Veen.
De verteller was Adrian Young.
Adrians tekst werd geschreven door Gijsbert van Es.